Polskie średniowieczne zamki są niezwykłymi świadkami wspólnej historii Wielkiego Księstwa Litewskiego i Polski pod rządami Witolda Wielkiego. Te twierdze — Zamek w Drohiczynie, Zamek w Mielniku i Zamek w Bielsku Podlaskim — odzwierciedlają jego wpływ jako władcy i wizjonera.

Położony na Wzgórzu Zamkowym nad Bugiem, Zamek w Drohiczynie był ważnym ośrodkiem obronnym i administracyjnym. Za Witolda drewniana twierdza została przekształcona w kamienne wieże i fortyfikacje, tworząc rezydencję centralną dla rządów regionu. Lokalna legenda głosi, że Witold tak bardzo kochał Drohiczyn, że po swojej śmierci nakazał go spalić, aby uniemożliwić innym jego przejęcie. Dziś nie zachowały się żadne budowle, ale Wzgórze Zamkowe, ukształtowane przez erozję rzeki, służy jako historyczny punkt orientacyjny.

Na granicy Wielkiego Księstwa Litewskiego i Polski, Zamek w Mielniku był ufortyfikowanym centrum handlowym i rezydencją królewską. Witold założył kompleks z drewnianymi i kamiennymi budynkami, w tym gotyckim kościołem. Na przestrzeni lat gościł wielkich książąt litewskich i królów polskich, przekształcając się w renesansowy dwór za króla Zygmunta Augusta. Niestety, pożary i wojny pozostawiły tylko fragmenty murów i ruiny kościoła, chociaż wzgórze pozostaje cenionym miejscem turystycznym.

Początkowo drewniana ruska twierdza, Bielsk Podlaski stał się ośrodkiem administracyjnym za Witolda, który zbudował drewniany dwór, później nazwany Zamkiem Witolda. W XV wieku Zamek w Bielsku Podlaskim służył jako schronienie dla władców litewskich i polskich. Pożary i wojny ostatecznie zatarły ślady zamku. Dziś Wzgórze Zamkowe, obecnie wyrównany park, oferuje subtelne przypomnienia o swojej bogatej przeszłości.

Dzięki uchwyceniu tych zamków za pomocą zaawansowanej technologii 3D, Fundacja Wołyńska i jej partnerzy z Uniwersytetu w Białymstoku (Polska), Instytut Badań i Innowacji Edukacyjnych (Litwa) oraz IED (Grecja) dbają o ochronę ich historii i znaczenia, łącząc przeszłość i teraźniejszość dla przyszłych pokoleń.